‘Ik had dit al twintig jaar geleden moeten doen!’

Al op jonge leeftijd werkte Emiel (41) in zijn vrije tijd en alle vakanties mee in een brood- en banketbakkerij. Hier is de liefde voor het bakkersvak gaan bloeien en al snel wist hij het zeker. Hij wilde bakker worden. Hij volgde een horecaopleiding in de richting brood/banket en ging aan de slag. Na twintig jaar met heel veel passie in één en dezelfde bakkerij te hebben gewerkt, was het tijd voor iets nieuws. Sinds twee jaar is hij nu Bakker Leermeester bij Bakkerij Abrona.

Direct verkocht

Via zijn opa kwam Emiel bij een kleinschalige brood- en banketbakkerij terecht. Maar na twintig jaar ging het toch kriebelen, hij was toe aan een nieuwe uitdaging. Emiel: ‘Via een oud-medewerker van Abrona kwam mijn huidige functie ter sprake. Ik wist niet goed wat ik kon verwachten en was erg benieuwd. Het is tenslotte toch een totaal andere doelgroep waar ik nog nooit mee had gewerkt. Na een dag meedraaien was ik direct verkocht. Ik had dit twintig jaar geleden al moeten doen.’

Patisserie

Wanneer hij Bakkerij Abrona binnenstapt is het iedere dag afwachten hoe de dag gaat verlopen. Het doel is om de cliënten, of medewerkers hoe hij ze zelf liever noemt, iedere dag iets nieuws te leren. ‘Ik ben een praktijkopleider van de medewerkers op de werkvloer. We leren hen het begin tot de fijne kneepjes van het bakkersvak. Ik wil de medewerkers iedere dag weer triggeren en ik probeer het bakkersvak spannend te houden.’ aldus Emiel. Na de verbouwing van de BraZZerie opent de bakkerij een nieuw patisserie gedeelte. De bedoeling is dat het brood en banket wordt verkocht bij de BraZZerie. ‘De patisserie is een nieuw vak voor ons én onze medewerkers, dit biedt kansen. Ze kunnen weer nieuwe certificaten behalen. Daarnaast is er door de verbouwing ruimte ontstaan om meer jongeren te plaatsen voor een leerwerkplek in de bakkerij.’ 

Iedere dag een feestje

‘Wanneer de jongeren plezier hebben en iets leren, is mijn dag ook weer goed. Het is absoluut niet zo dat wij bepalen wat zij moeten doen. Ze hebben veel eigen inbreng, ze mogen doen wat ze willen. Tot op zekere hoogte natuurlijk.’ zegt hij lachend. Emiel vindt het jammer dat de maatschappij vaak in beperkingen denkt. ‘Gasten bij Abrona beleven een feestje. Je wordt op je wenken bediend en ziet onze medewerkers opbloeien wanneer ze met gasten bezig zijn. Natuurlijk is het een specifieke doelgroep, maar het zijn vakmensen die plezier hebben in wat ze doen. Misschien wel meer dan wij.’